Eindelijk mag ik ziek zijn
Eindelijk erkenning!

Tweeëntwintig maanden na het begin van mijn burn-out, krijg ik dan eindelijk te horen – van een instantie ook nog – dat ik toch echt ziek ben. En dat het terecht is dat ik ontslag heb genomen, want het zou schadelijk zijn voor mijn gezondheid als ik nóg langer bij mijn ex-werkgever was gebleven. Ik krijg een ziektewet-uitkering. Want ik ben ziek. Ik ben zo blij!

Het was een heel gedoe

Ik sliep er slecht van. Ik beleefde alle ellende die ik met mijn ex-werkgever had gehad weer opnieuw. Dat ik ziek was, dat was de verzekeringsarts van het UWV tijdens het eerste gesprek al snel duidelijk. Maar ik moest bewijzen dat het mij niet te verwijten was dat ik werkloos ben. Want je mag eigenlijk geen ontslag nemen. Doe je dat wel, dan loop je het risico je uitkering mis te lopen. Het vertellen van mijn verhaal over de doffe ellende die ik twintig lange maanden had meegemaakt bij mijn ex-werkgever, bewees niet genoeg. Aangezien mijn huisarts me had geadviseerd ontslag te nemen, moest ik hem vragen dit schriftelijk te verklaren. Maar mijn huisarts was bang. Want hij mocht dit niet adviseren. Terwijl in de voorwaarden voor een uitkering staat dat een huisarts dit wél moet doen**. Ik danste verder de vicieuze cirkel in, down under, nét als ik twintig maanden had gedaan bij mijn ex-werkgever en zestien jaar bij mijn ex.

Maar de nachtmerrie is voorbij

Want mijn huisarts zette gelukkig wel íets op papier. Namelijk dat hij zich kon voorstellen dat ik zieker werd als ik bij mijn ex-werkgever zou blijven. Samen met mijn doffe-ex-ellendige-werkgever-verhaal was dit genoeg bewijs voor de verzekeringsarts. En nu krijg ik een ziektewet-uitkering. Dus ik hoef me geen zorgen meer te maken over hoe ik voor mijn kinderen moet zorgen. In financieel opzicht dan.

Mijn herstel kan beginnen

Ik slaap. En slaap. ZZZZZZZZZZZ.  Waardoor ik me ietsie pietsie minder gevloerd voel. Het huishouden kost me tot mijn grote ongenoegen nog steeds de grootst mogelijke moeite. En de zorg voor mijn kinderen sloopt me nog steeds. Natuurlijk doe ik mijn best ze zo goed mogelijk te begeleiden. En ik geef mijn grenzen aan, dat ook. Maar het lukt me nog niet. Niet zonder dat de door mij zo zorgvuldig mogelijk opgebouwde energie weer met een noodvaart uit me wegstroomt. Samen met mijn goede humeur.

Met tijd zal het beter gaan

Mijn sombere gedachten verjaag ik. Door terug te denken. Aan hoe ik blij ik me voelde toen ik een telefoontje kreeg. Van het UWV. Met de erkenning. Ik ben ziek, écht, ik verzin het niet. Dáárom is het zo zwaar. Ik mag tijd nemen om te herstellen. Van mijn ex-werkgever mocht het niet, maar het UWV staat het me toe. In ieniemieniestapjes zal het steeds wat beter gaan. Dit beurt me op. Want ieniemieniestapjes helpen me al mijn hele leven. Sterker nog, ik ben de bedenker van het ‘ieniemienie-stappen-plan’. Past perfect in een ADD-vriendelijk dieet. Maar daarover een andere keer meer. Stapje voor (ienie mienie) stapje.*

Noten:

In mijn blog Blue Monday duurt maar één dag kun je lezen hoe ik me ook wel eens voel.

* Inmiddels heb ik hem geschreven, de blog over het ‘ieniemienie-stappen-plan’. Lees hem hier: Met ieniemienie stappen

** Wil je nalezen onder welke voorwaarde je wel ontslag mag nemen en mogelijk je recht op een uitkering behoudt? Klik dan op de volgende link: UWV

0 0 votes
Artikel waardering
Subscribe
Abonneren op
guest

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments