De wondere wereld van ADHD

Ik beleef dingen intens

Mijn indruk is dat dit een kenmerk is van AD(H)D. Als ik ten minste kijk naar hoe mijn jongsten door het leven gaan met respectievelijk ADD en – vermoedelijk – ADHD. Ze hebben de grootste lol, zijn erg fantasierijk en creëren de leukste avonturen. En ik mag meedoen, hoe fijn is dat. Vroeger, toen ik nog niet wist dat ik ADD heb, beleefde ik dingen ook al intens. Logisch, want ik had reeds ADD, het enige was dat ik me niet ervan bewust was. Nu ik als volwassene terugblik, constateer ik dat die intensiteit zich sinds mijn jongere jaren erin uitte dat ik de wereld nogal wonderlijk vind.

Van kinds af aan verwonder ik me

Veel ‘gewone’ apparaten vind ik verbazingwekkend. Het begon bij de telefoon. Wij hadden vroeger thuis een telefoon die op een vaste plek moest staan want als je de stekker uit het stopcontact haalde, deed hij het niet meer. Ik kom zelfs uit de tijd dat je met een draaischijf een nummer moest kiezen. Toch vond ik die telefoon als kind – en als volwassene nog steeds – enorm interessant. Want hoe kan het toch dat je via een telefoon spreekt en iemand die kilometers verderop zit, kan je gewoon horen? En vice versa. Toen e-mail de wereld veroverde, had ik hetzelfde gevoel. Je typt wat op een computer – ook al zo’n bijzondere uitvinding – drukt op de verzendknop en nog geen minuut later is aan de andere kant van onze aardbol jouw bericht zichtbaar. Tenzij je het bericht naar een e-mailadres binnen Nederland hebt verstuurd ;-). Maar dan nog. De postduif en – later in de geschiedenis – de postbode doen er een stuk langer over. Ik ben overigens niet de enige die zich over deze ontwikkelingen verwondert, want wijlen Chriet Tietulaer deed dit eveneens. Maar mijn verwondering strekt verder dan de werking van technische snufjes.

Alledaagse zaken ervaar ik als een avontuur

‘Normale’ gebeurtenissen zijn een heuse belevenis voor me. Zo ging ik afgelopen week met mijn jongste dochter naar de autowasstraat. Het begon wat stroef, want we zaten eerst een minuut of tien nodeloos in de wasstraat te wachten tot het – tijdelijk verrekte – apparaat eindelijk in werking zou treden. Mijn emotionele instabiliteit kwam zelfs weer even op de proppen want hé, kan ik niet eens een wasstraat bedienen? Toen ik eindelijk uit mijn auto durfde te stappen om een – buiten de wasstraat geduldig wachtende – jongeman te vragen hoe het toch kwam dat de wasstraat het niet deed, bleek dat we niet bij het róde licht moesten stoppen, maar bij het groene. Precies omgekeerd dus van de gangbare verkeersregels. Maar goed, de wasstraat begon te werken en in een handomdraai zaten we – veilig in de auto uiteraard – onder het schuim. Mijn dochter – die erg creatief is en muzikaal – begon een lied te componeren, een soort van hiphop. Het gaat als volgt – ik voeg rusten toe om aan te geven waar je kunt ademhalen en je kunt het gewoon oplezen want het is ten slotte ritmische praatzang: “We zitten in de watrá – rust, rust. In de watrá – rust, rust. We zitten in de watrá, watrá, watrá, watrá, watrá – rust, rust.” Vervolgens rapten we allerlei variaties hierop onderwijl we zitdansend gewassen en gestreken werden. Heel knus, heel gezellig en voor ons was dit uitje minimaal even enerverend als een attractie in de Efteling. Dit was een uiteenzetting van een gepland evenement. Echter, het komt regelmatig voor dat het spektakel zich onverwacht aandient.

Uit het niets ontstaat iets bijzonders

Dit kan zich in principe overal en altijd voordoen. Ter illustratie zal ik een recente happening beschrijven voor je. Wederom met mijn jongste ging ik op lichtjeswandeling. Hieronder verstaan wij een route langs de met kerstlichtjes versierde straten. Normaliter delen we punten uit en komen we uiteindelijk tot een top drie best versierde huizen, maar dit keer waren we druk met het promoten van onze nieuwe song. Luidkeels zongen we onze watrá-hit in wording, afgewisseld met andere liederen die gezien de tijd van het jaar kerstgerelateerd waren. Een eindje verderop bleven mensen staan. “Oeps, misschien maken we iets te veel herrie”, dacht ik nog. Eenmaal bij hen aangekomen, bleek niets minder waar. Hun beider honden waren namelijk nogal geïntrigeerd door onze muzikale uitspattingen. We hadden dus twee honden als dankbaar publiek van ons spontaan ontstane kerstconcert. Hoe mooi is dat?

Dit was een voorbeeld van een dag waarop iets voor mij opwindends voorvalt. Echter, ogenschijnlijk standaard dagen kunnen voor mij ook prachtig zijn. Bijvoorbeeld als ze harmonieus verlopen en als de activiteiten op die dagen vloeiend in elkaar overgaan.

Een dag die goed verloopt, is voor mij een speciale dag

Zoals op oudejaarsdag. Het begon met mijn hulp die mijn huis tiptop in orde schoonmaakte terwijl ik wel liefst vier wassen draaide. Na afscheid van haar te hebben genomen – mijn hulp heeft een andere baan – met twee ingepakte cadeaus èn een kaart, ik was erg trots op mezelf dat ik dat had gerealiseerd, ging ik mijn gevreesde maandelijkse administratie doen. Ik heb de hele middag erover gedaan, maar het is afgekomen plus ik heb de maand wederom financieel gered. Na een dipmoment, want vorig jaar bracht ik oudejaarsavond in aangenaam gezelschap door en nu was ik alleen, warmde ik eten op, bereidde ik een salade en maakte ik verse munt-gember-kurkuma thee, mijn nieuwste uitvinding met schitterende kleuren. Kijk maar mee op de foto als je wil*.

Met dat lekkers op schoot, keek ik eerst een romantische film op – het nog drie weken gratis voor mij beschikbare – Netflix. Het was een feel good movie dus ik voelde me goed :-). Daarna schakelde ik over op de televisie alwaar nog maar nèt – hiep hiep – de oudejaarsconference was begonnen. Ik heb ontzettend gelachen. Dus ik voelde me goed. Een paar minuten voor middennacht ging ik naar bed en nadat van 2020 enkele minuten verstreken waren, druppelden per app en telefoon mijn dochters binnen om me een fantastisch nieuwjaar te wensen. Ik voelde me goed en sloot mijn ogen. Buiten was het vuurwerk in volle gang. Ik had hiervan geen last want mijn voorstellingsvermogen wist het geluid om te toveren in een tropische regenbui. De ritmische regendruppels van het prille nieuwjaar wiegden me in een verkwikkende slaap.

Noot:

* De kurkuma ontbreekt op de foto, want ik maakte deze een dag later en toen was mijn kurkuma op 😉

Aanbevolen boek:

Dit boek helpt je om de gaven van AD(H)D verder te ontwikkelen. Het boek gaat onder andere in op de sterke verbeeldingskracht van mensen met AD(H)D, hun creativiteit, rijke gevoelsleven en sterke intuïtie. Het boek geeft vooral handvatten voor ouders van kinderen met ADHD of leerkrachten die de positieve aspecten van ADHD willen benaderen in plaats van de beperkte aandacht en concentratie. Klik hier voor een inkijkexemplaar.