Creatief met ... ADHD
Zijn ADHD’ers echt zo creatief?

Dr. Martine Hoogman van het Radboud UMC in Nijmegen gaat dat tot op de bodem uitzoeken. Ze vindt dat het tijd is om wetenschappelijke aandacht te besteden aan de positieve kanten van ADHD. Ik ben het grondig met haar eens, want wij AD(H)D’ers hebben meer in onze mars dan continu afgeleid te zijn en druk te doen. Met een achtergrond in de klinische neuropsychologie, bestudeert Martine hoe de hersenen werken. Eerder had ze meegewerkt aan onderzoek waaruit bleek dat de hersenen van ADHD’ers kleiner zijn. Daarop kreeg ze veel reacties van mensen en dat zette haar aan het denken. In de reacties kwam een heel ander aspect van ADHD naar voren, namelijk creativiteit. Martine kwam tot het inzicht dat die positieve kant te weinig wordt belicht. Ze besloot het heft in eigen hand te nemen en dit thema op de onderzoekskaart te zetten (1). Dat is haar gelukt, want ze heeft geld gekregen om drie jaar lang hiermee creatief aan de slag te gaan (2).

Grootschalig onderzoek naar verband tussen ADHD en creativiteit

Martine kan dit onderzoek groots aanpakken want ze leidt een wereldwijde samenwerking op het gebied van ADHD neuroimaging (3). Dit woord – dat zich uitstekend leent voor galgje – is een verzameling van verschillende technieken die worden gebruikt om de structuur of functie van hersengebieden in beeld te brengen (4). Wat Martine wil gaan doen, is nagaan of de ADHD-symptomen verband houden met creativiteit. Ze wil daarvoor de hersenen onderzoeken van mensen met ADHD. Bovendien wil ze vergelijkingen maken met de hersenen van mensen zonder ADHD. Martines doel is dat de resultaten zullen bijdragen aan onderwijs, behandeling en kwaliteit van leven van mensen met ADHD. Mooi he?

Via hersenscans

Weet je wat zo leuk is, lees ik, je kunt je opgeven om mee te doen aan het onderzoek (5). Oh, je moet meerdere malen naar Nijmegen toe, zie ik nu, gedurende drie uur. Dat is me momenteel nog te gortig helaas, want ik moet mijn energie bewaken. Tevens slaap ik in de middag. Wat ik fantastisch vind, is dat je als participant een CD meekrijgt met daarop de MRI-scan die ze tijdens het onderzoek van je hersenen maken. Dat lijkt me supertof, want op die manier kan ik echt in mijn hoofd kijken. Enfin, dit is voor mij een stap te ver, maar wellicht is het iets voor jou of voor iemand in je omgeving.

De creativiteit wordt gemeten

Als je als onderzoeksdeelnemer de MRI-scan ondergaat, hoef je in principe alleen maar rustig te liggen, maar af en toe wordt je gevraagd een taak uit te voeren. Daarmee stimuleren de onderzoekers waarschijnlijk je creativiteit, zodat ze kunnen zien waar je dit verstopt hebt in je hersenen. Jammer dat ik niet kan meedoen, ik had graag mijn creatieve brein beschikbaar gesteld aan de wetenschap. Weet je wat ik doe? Ik ga gewoon deze blog opsturen naar Martine. Voeg ik direct een casus toe van mezelf op de creatieve tour.

Mijn eigen creativiteitscasus

Ik moest iets groots terugbrengen, naar een tuincentrum. Of eigenlijk waren het meerdere grote dingen. Het eerste grote ding was een tuinhek, het tweede een paal en het derde een pallet waarop een medewerker van het tuincentrum dit alles bij me had afgeleverd, met een vrachtwagen. Ik heb geen vrachtwagen. Het paste dan ook niet geheel, constateerden met mij enkele nieuwsgierig meekijkende buurtkinderen. Even een kiekje om jou te laten zien dat het echt niet paste.

Niet passend object

Onder toezicht oog van dit meelevende publiek gaf ik de moed niet op. Ik schakelde mijn creatieve vermogen in. En kwam tot het plan om de objecten te bevestigen aan mijn auto. Dat op zich bleek een geweldig idee. Echter, de technische uitvoering liet enigszins te wensen over. Ik gebruikte tape om zowel aan de voorzijde als aan de achterzijde van mijn auto de attributen te verankeren. Voorzichtig startte ik mijn vehikel. Om deze ongeveer vijf meter verderop weer te parkeren, want mijn achterklep was volledig opengewaaid. Daarvan heb ik geen foto. Wel van het – bij nader inzien – ongeschikte bevestigingsmateriaal.

Ongeschikt bevestigingsmateriaal

Het plan op zich was echter zo slecht niet, ik had alleen ander bevestigingsmateriaal nodig, was mijn inschatting. Ik zag verschillende buurtbewoners gebiologeerd uit hun raam kijken, terwijl ik nieuw bevestigingsmateriaal vergaarde. Ik begon met mijn jas. Hiermee knoopte ik het hek aan de bijrijdersstoel. Dit bleek een geniaal idee. Het zag er als volgt uit.

Geschikt bevestigingsmateriaal

Aan de andere zijde van de stoel gebruikte ik een snelbinder. Dat bleek eveneens uitstekend te werken. Het is dat blauwzwarte ‘touw’ op de foto hieronder. Op de achtergrond zie je de paal die ik heb gebruikt om het hek aan de zijkant klem te zetten.

Eveneens geschikt bevestigingsmateriaal

Ik testte voor de zekerheid of alles in orde was, door met mijn handen het hek te bewegen, maar het hek bleef keurig op zijn plek en ook de andere attributen leken gereed voor vertrek. Het enige obstakel dat overbleef, was de achterklep, want ondanks dat het hek niet meer uit mijn auto kon vallen, het was vast een rare aanblik voor medeweggebruikers als die klep plotsklaps omhoog zou komen. Ik keek om me heen naar geschikte materialen. Ah, mijn handtas had een hengsel die ik los kon klikken. Laat ik die eens gebruiken’“, dacht ik. Zie hier het prachtige resultaat. Voor de duidelijkheid licht ik de elementen van onderstaande foto toe. Rechts op de foto zie je de achterklep van mijn auto, iets naar links komt het hek, gevolgd door dat zwarte ding en dat is het hengsel van mijn tas. Het paste perfect. Er was geen beweging meer in te krijgen. Ik was klaar voor de reis naar het tuincentrum.

Oplossing voor klepperende achterklep

Lichtelijk nerveus startte ik mijn bolide. Ik keek via de achteruitkijkspiegel of alles bleef zitten. Het ging best aardig. Stapvoets reed ik de weg op en voelde me trots. Nog steeds wat angstig reed ik langzaam verder, ik moest een bocht nemen, zou het hek blijven zitten waar het hoorde? Het ging prima en ik ontspande iets. Vlak achter me volgde een andere auto. Die mocht me best inhalen, vond ik. De chauffeur had andere plannen en bleef achter me aansjokken. Dan moest hij het zelf maar weten. Ik moest een heuvel op. Spannend. Misschien denk je: “Nu zwiept dat hek met een noodgang op de voorruit van die achtervolger.’” Echter, niets is minder waar. Alles bleef zitten waar het hoorde te zitten. Inmiddels kwam het tuincentrum in zicht en was ik immer nog zonder kleerscheuren. Ik voelde me een heuse avonturier op deze zonovergoten zondagmiddag.

Op het tuincentrum werd ik verwelkomd door een breedgeschouderde medewerker die eruitzag alsof hij me kon helpen. Gelukkig deed hij dit ook. Goedkeurend bekeek hij mijn bijzondere bevestigingsmaterialen waarna hij aan de slag ging. In no time was mijn auto uitgeladen en kon ik mijn jas weer aandoen, mijn tas weer op orde brengen en als een dame huiswaarts keren. Mijn creatieve uitje was geslaagd. Ik plofte op de bank en sloot mijn ogen. Tijd voor hersenloze ontspanning.

Noot:

* Inmiddels heb ik een leuke reactie ontvangen van Dr. Martine Hoogman. Ze vond mijn actie creatief. En stoer ook nog :-).

Bronnen:

1. New Scientist (2019)

2. NWO-Talentprogramma Veni

3. Onderzoek naar genen, hersenen en creativiteit (2019)

4. Herseninstituut

5. Aanmelden voor onderzoek naar genen, hersenen en creativiteit (2019)

0 0 votes
Artikel waardering
Subscribe
Abonneren op
guest

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments