Ben ik gek of heb ik gewoon ADD?
Vandaag was een vreselijke dag

Voor mij dan. Voor hopelijk een heleboel andere mensen niet. Mijn middelste dochter met ADD en mijn jongste dochter met volgens mij ADHD hebben me tot het uiterste gedreven. Hun gedrag heeft dat gedaan. Op zijn allernetst gezegd heb ik mijn gedrag op zeer negatieve wijze laten beïnvloeden door het negatieve gedrag van mijn dochters. Laat ik eerst mijn jongste dochter nemen. Zij komt al maanden met regelmaat twintig minuten later thuis dan je zou mogen verwachten gezien de schooltijden die ze heeft. Ze deed of haar neus bloedde en ondanks dat ik haar erop aansprak en aangaf dat ik wilde dat ze om drie uur thuis was, bleef ze te laat komen. Of belde ze me doodleuk op met de vraag of ze met een vriendin kon afspreken. Waar ze dan al was. Dat laatste heb ik kunnen keren. Ze is weer elke dag bij mij en speelt gewoon buiten met buurtkinderen, net zoals ik vroeger altijd deed. Waar die ingewikkelde ‘afspraakjes’ vandaan zijn gekomen, Joost mag het weten. Oh, Joost weet het ook niet, zegt hij net.

Mijn jongste dochter komt stelselmatig te laat thuis

Maar goed, vandaag was het weer zover en ik besloot polshoogte te nemen bij haar juf. Of ze wellicht weer straf had, want daarmee kwam mijn jongste aanzetten als ‘smoes’ voor haar te laat komen: Haar hele klas moest nablijven. Tot mijn grote frustratie antwoordde de juf dat ze graag een gesprek wenst om een en ander toe te lichten. Ik gaf aan dat ik gezien mijn burn-out geen energie heb voor een gesprek, maar dat ik graag verneem of ze vaak moet nablijven of niet. Ik voegde daaraan de opmerking toe dat als de situatie met mijn dochter dusdanig ernstige vormen heeft aangenomen dat een gesprek wel nodig is, ik daarvoor natuurlijk opensta. Tot mijn grotere frustratie kreeg ik het antwoord dat we kunnen bellen, maar ik weet dus nog steeds niet of mijn dochter jokt of niet. Ik ga er maar vanuit dat het wel zo is. En dat is in strijd met mijn huisregels. Dan nu over naar mijn middelste dochter.

Mijn middelste dochter weigert te doen wat ik haar vraag

Op alles wat ik mijn middelste dochter gisteren en vandaag heb gevraagd te doen, is haar eerste, tweede en derde antwoord: “Nee, dat doe ik niet”. Daarna volgt de vraag: “Waarom moet ik dat (altijd) doen?” En als ik haar dan uitleg dat ik dat al heel vaak heb uitgelegd dus dat ze het nu gewoon moet doen (bijvoorbeeld haar bord leegeten), dan zegt ze: “Ik dóe het toch!”

Eén keer zo’n setje van tegendraadse en opstandige gedragingen kan ik wel handelen. Maar dit is twee dagen lang aan één stuk doorgegaan totdat ik me letterlijk gek voelde worden. Helaas was het niet genoeg om me gek te voelen worden. Ik moest het eerst echt nog worden, mijn relaas is nog niet af. Wat nodig is om te weten om mijn verhaal goed te volgen, is dat mijn middelste dochter op voetbal zit. Als ze zich goed gedraagt, mag ze er van mij ook nog naartoe :-). Gezien haar gedrag van gisteren en vandaag, zat dat er helaas niet in.

Niemand ziet hoe erg het is

Punt was, dat de trainer zich ermee was gaan bemoeien. Hij appte me vorige week het volgende: “Ik moet toch zeggen dat je niet alleen {naam van mijn dochter} straft, maar ook de rest van het team, als zij iedere keer trainingen mist is het ook het team dat gestraft wordt.” Gestraft schreef hij met een ‘d’ en wordt schreef hij zonder ‘t’, zie ik terwijl ik zijn app overtyp. Ik vond dit geen leuke app. Na rijp beraad was mijn antwoord aan de trainer: “Dan zijn er misschien andere maatregelen nodig zodat het team niet eronder lijdt. Zolang {naam van mijn dochter} zich misdraagt thuis, is ze niet in staat naar de voetbal te komen.” Toen bleef het stil. Een stilte voor de spreekwoordelijke storm van vandaag.

En niemand neemt me serieus

Volgend punt was dat haar vader zich ermee ging bemoeien. Hij mailde me afgelopen weekend: “De club heeft vergaderd over {naam van mijn dochter} en de trainer heeft me verteld dat de uitkomst van deze vergadering is dat {naam van mijn dochter} vaak maar één keer per week komt trainen als gevolg van jouw straf. Kies een andere straf, want de club heeft besloten {naam van mijn dochter} uit het team te zetten.” Natuurlijk is er helemaal niet vergaderd en natuurlijk wordt mijn dochter helemaal niet uit het team gezet. De vader van mijn kinderen weet namelijk schromelijk te overdrijven. Maar toch, ik voelde me enorm onder druk gezet. En ik voelde me verward en machteloos.

Ik liet me leiden door mijn emoties

Ondanks dat mijn middelste dochter het totaal niet verdiende, besloot ik haar naar haar voetbaltraining te laten gaan. En ik besloot in een split second dat ik zou meegaan. Een plan had ik nog niet. Onderweg vertelde ik mijn dochter dat ze haar trainer moest uitleggen dat ze zich vandaag heel slecht had gedragen. Eenmaal bij de trainer aangekomen, deed ze dat nog ook. Alleen was ze nu weer haar lieve rustige zelf die tot geen kwaad in staat lijkt. Haar presentatie stond in schril contrast tot de mijne. Ik was namelijk niet rustig. Ik was witheet van woede. Door het gedrag van mijn dochter, door de bemoeienis van de trainer met mijn manier van opvoeden, door het klotekut gedrag van mijn ex die olie op het vuur gooit door dingen te beweren die onwaar zijn. Alles kwam samen toen ik daar met mijn middelste dochter en haar trainer stond vlak voordat de training zou starten.

Ik vertelde de trainer hoe mijn dochter zich had gedragen. Dat ik haar niet 1, niet 2, niet 10, maar wel duizend keer had gecorrigeerd sinds gisteren om haar maar naar de training te kunnen laten gaan. Dat ik me onder druk gezet voelde door hem als trainer door zijn reactie vorige week en dat de vader van mijn dochter totaal afwezig is in het opvoedingsplaatje. Dat wanneer ik besluit mijn dochter niet naar de training te laten gaan, er heel veel is gebeurd en dat het niet over een klein akkefietje is gegaan als ik haar thuislaat. Mijn dochters tranen verstilden in haar ogen. Mijn tranen waren woest, want zo voelde ik me. Als een dolle mina. Een achterlijke gladiool. Totaal geflipt.

Gelukkig is er ook iets positiefs aan dit alles

Uhm, is dat er? Ik ga het eens analyseren. “De trainer weet nu eindelijk hoe gestoord de moeder van zijn pupil is?” Of: “Alle op dat moment aanwezigen hebben een randdebiel in levenden lijve mogen aanschouwen en kunnen constateren dat ‘ze’ verder totaal ongevaarlijk zijn?”

Okay, toch maar eens een laagje dieper proberen voordat ik mezelf helemaal de put inpraat. Dan volgt nu analysepoging twee. Ik heb me laten leiden door mijn emoties. Die emoties waren voornamelijk ‘verwarring’ en ‘machteloosheid’. Ik heb mijn emoties geuit. De manier waarop ik mijn emoties heb geuit, is misschien niet helemaal de juiste geweest – ik lees morgen het plaatselijke krantje wel met een verslag van wat ik voor vreselijke dingen heb gezegd – maar ik ben me in ieder geval bewust van deze emoties én ik voel ze. En ik weet ook waar ze bij horen, namelijk bij mijn gedachtenpatronen ‘ik doe er niet toe’ en ‘ik sta er alleen voor’. Morgen ga ik dit met mijn psycholoog verder uitpluizen. Want ik hoef het niet alleen te doen. En ik ga extra lief voor mezelf zijn. Door mezelf te vergeven. Dat is belangrijk voor me, gek genoeg.

Noot

* Inmiddels is er nóg iets positiefs: het contact tussen mij en mijn dochter verbetert met de dag, want ik benader haar anders.

0 0 votes
Artikel waardering
Subscribe
Abonneren op
guest

2 Reacties
oudste
nieuwste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Rose-Marie rooijakkers
Rose-Marie rooijakkers
5 jaren geleden

Jammer, dat je als straf de voetbaltraining inzet, die op alle fronten goed voor haar is, zoals beweging, teamspirit, even los van thuis etc. Zet liever iets anders in.
Verder vind ik je mails super!