Het sleutelwoord is ERKENNING
Ik heb goed nieuws. Ik krijg een WIA-uitkering*. Ik ben zo dankbaar voor deze erkenning. Op twee punten. Ten eerste op het punt dat mijn zelfgenomen ontslag mij niet is te verwijten want ik heb een medische grond. Ten tweede op het punt dat ik echt – heel – ziek ben.
Laatst had ik een gesprek met mijn werkcoach van het UWV. Ja, ik zit in de WIA en heb toch een werkcoach. Want volgens mijn arbeidsdeskundige kan ik werkzaamheden verrichten als graafmachinist. Dat ik waarschijnlijk de eerste de beste van zijn sokken zal rijden omdat ik het overzicht verlies, is vast niet bij haar opgekomen. Steeds als ik nu een graafmachinist in actie zie – dat zijn er veel momenteel – ben ik blij voor de omstanders dat niet ík die machine bestuur, maar gewoon iemand die ervoor heeft geleerd. Ik wijd uit. Zoals ik zei:
Ik had laatst een gesprek met mijn werkcoach van het UWV
Ook zij gaf me erkenning. Zo erkende ze dat ik nog niet toe ben aan solliciteren aangezien ik al mijn energie nodig heb om ervoor te zorgen dat mijn kinderen en ik de dag doorkomen. En ze erkende nog veel meer. Ik wees haar op een masterclass van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder over stress en burn-out. Dat je bij burn-out fysiek bent uitgeput**. Maar ze wist al dat een burn-out fysiek is en dat ik eerst aan mijn herstel moet werken voordat ik kan gaan solliciteren. En dat het hebben van een slaapstoornis heel lastig is als je wilt herstellen van een burn-out en dat een depressie steeds opnieuw kan oplaaien bij een terugval. Dat het narcistische gedrag van mijn ex niet goed samengaat met mijn burn-out en mijn ADD. Dat het hebben van een dochter met ADD en gedragsproblemen sowieso pittig is, maar helemaal als je een burn-out hebt. En ze begrijpt dat ADD het rustige zusje is van ADHD. Dat mijn hoofd al mijn hele leven overstroomt met gedachten, relevante en irrelevante door elkaar heen. Dat vooral bij vrouwen ADD lang onzichtbaar blijft. Dat het vaak pas duidelijk wordt bij volwassenheid. Als het kwaad van burn-out en depressie al is geschied. Haar empathie deed me goed.
Ze erkent mijn burn-out én snapt wat AD(H)D is
Wat ze ook merkbaar goed invoelde, is de onmenselijke behandeling die ik van mijn ex-werkgever heb gekregen. Dat ik altijd uitstekend werk verrichtte, waarover mijn werkgever uitermate tevreden was, maar dat hij me liet vallen als een baksteen op de dag dat ik me ziek meldde met een burn-out. En ze begreep ook dat ik ervan baal dat ik er momenteel – door het gepush van mijn werkgever en gebrek aan begeleiding – slechter aan toe ben dan toen ik was op het moment dat ik ziek werd twee jaar geleden. Ze zei dat me onrecht is aangedaan. En dat dat in schril contrast staat met hoe ik mezelf opstelde naar mijn werkgever. Ze zei dat ik er goed aan heb gedaan om ontslag te nemen zodat ik kan herstellen. Ze prees me dat ik me verdiep in mijn ziekte en hard werk aan mijn herstel. Ze zei ook het volgende. NU KOMT ER IETS MOOIS VOOR AD(H)D-ERS, dus schroef je aandacht ff op naar 200 procent:
Ze zei dat mensen met AD(H)D puur en oprecht zijn
Dat als er alleen maar mensen met ADHD en ADD in de wereld zouden zijn, de wereld er een stuk aangenamer zou uitzien. In the pocket. Een ode aan alle AD(H)D-ers. Dit klinkt veel prettiger dan: mensen met AD(H)D zijn naïef, begrijpen niet hoe de wereld in elkaar steekt. Nee, we zijn juist van grote waarde voor Moeder Aarde. Onze creativiteit, andere kijk op de werkelijkheid, daar kan de samenleving haar voordeel mee doen. Mits we de ruimte krijgen om vanuit onze kracht te werken. Mijn ex-werkgever had nog veel van mijn talenten kunnen profiteren als ik wél begeleiding had gekregen en als ik serieus was genomen in mijn re-integratievoorstellen die anders waren dan gebruikelijk. Dan was ik nu weer volop aan het werk. Nu, verzuchtte ik, met ook nog pijn in mijn hele lichaam – daar heb ik de laatste maanden opeens last van – twijfel ik geregeld of ik ooit nog aan het werk kan. Ze zei me dat het gaat lukken. Dat ik beter ga worden. Én dat ik de maatschappij veel te bieden heb.
Ze laat me begeleiden door een ervaringsdeskundige
Als ik verder ben hersteld van mijn burn-out. Dan brengt ze me in contact met een organisatie die mensen met ADHD en ADD begeleidt om weer te kunnen werken. Zij zijn gespecialiseerd in onze ‘stoornis’. Want ze hebben zelf ook AD(H)D. Daardoor weten zij op onze knoppen te drukken waardoor we gaan stralen en bloeien. Ik word al blij als ik eraan denk.
Ik voel me gesteund en gemotiveerd. Door al deze erkenning
Ze gaf ook aan dat mensen met AD(H)D vaak BEELDDENKERS zijn. Wat bijzonder dat ze dit zegt. Kan ze misschien in mijn hoofd kijken? Dat zou lachen zijn want in mijn hoofd speelt zich een gezellig tafereel af. Overweldigd van vreugde dans ik in de wei. Grazende Milka-koeien op de achtergrond. Wat steken ze prachtig af tegen de strakblauwe hemel en de met sneeuw betopte bergen. Ze zou zien hoe Peter vanuit de verte naar me toe slentert. Op de voet gevolgd door zijn roedel geiten. Vrolijk ren ik hem tegemoet. Want even waan ik me Heidi. Zorgeloos en blakend van gezondheid.
Noten
* Wil je weten hoe ik uiteindelijk in de WIA ben gekomen? Lees dan mijn blogs: Eindelijk mag ik ziek zijn en Waarom ik zo trots ben op mijn ADD-dochter
** In mijn blog Koffie bewezen effectief tegen depressie had ik beloofd in te gaan op de masterclass van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder over burn-out. Dat hou je nog tegoed, maar hier heb je wel alvast de link naar de masterclass. Het gaat om minuut 29 tot en met 35: Hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder over stress en burn-out
